.
In mijn werk als nachtzuster bij de Alarmering Acute zorg, maak ik van alles mee. In onze dienstauto rijden wij 's nachts met z'n tweeën door heel Zuid Kennemerland. Over de belevenissen in de nacht, de plekken en de mensen waar wij komen, schrijf ik mijn verhalen. |
Stil en broos en met een van de pijn vertrokken gezicht ligt hij boven in bed. Zijn vrouw heeft eerder op de avond gealarmeerd. Het had geen haast, maar het was fijn dat voor ik naar huis ging, nog even langs zou komen. Eigenlijk is het meer de geruststelling voor de komende nacht.
Het wordt de laatste nacht met z'n tweeen. Met z'n tweeen in het grote bed. Zijn allerlaatste nacht hier op aarde. Want morgen krijgt hij euthanasie. Ik doe stil de dingen die ik moet doen. Hij praat, zij huilt. Ik luister en kijk haar af en toe aan. Wat zal er door haar heen gaan. Zij gaat morgen alleen verder. Alleen in dit mega grote huis. Ik merk dat ik een beetje treuzel, want ik ga zo afscheid nemen ,maar wat moet je zeggen tegen iemand die ervoor kiest om er morgen niet meer te zijn. Ik pak zijn hand en voordat ik iets kan zeggen zegt hij: " wat heb je toch een mooi beroep en wat lief dat je nog even kwam." ik lach en zeg dan, "ik wens u een goede reis"
Dan wens ik haar veel sterkte en loop naar beneden.
Zo snel mogelijk wil ik nu schuilen in de veiligheid van onze dienstauto. Even alleen zijn en de revue van deze avond laten passeren. Waar ik eerder op de avond een stervende mw aantrof, temidden van kinderen, kleinkinderen, die aan de bier en wijn zaten. Ik me vreselijk opgelaten voelde, toen ik onder het toeziend oog van 20 paar ogen, haar morfine toediende.
En dan deze meneer,
de sereenheid, de liefde in deze kamer hier boven raakt me veel meer nog.
Als ik de motor start, gaat de radio met alweer de kerstliedjes erop aan. Ik ga naar mijn laatste client. Een van mijn favorieten.
Altijd even gek doen voor hij gaat slapen. Waar ik altijd 2 engelse dropjes uit zijn droppot pik. En hij altijd vraagt of ik hem nog even lekker in stop.
Als ik de deur bij hem achter me dichttrek is het 00:45. Ik ga naar huis. De stilte van de nacht is precies wat nu zo fijn is. En in die stilte rijd ik naar huis. Wat een veel bewogen avond. En ik bedenk me tijdens de rit naar huis dat het zo jammer is dat niet veel meer mensen er voor kiezen om in de zorg te gaan werken. Vanavond was weer een kadootje. Een bijzonder kado. Niet in geld uit te drukken, maar waardevol...
petra van der waal
Nachtzuster bij Alarmering Acute zorg. Mijn werkgebied, ZuidKennemerland. Belevenissen op plekken en bij mensen thuis zijn te mooi om voor mijzelf te houden.... |
Lezers lazen ook
Laat je inspireren door de beste schrijvers en ontvang de nieuwste verhalen per mail!
Geef je op en je krijgt wekelijks een gratis verhaal opgestuurd.
De Verhalenmakers is een project met als belangrijkste doel: bijdragen aan verbinding.
Wij bieden een podium voor verhalen, schrijvers en professionals omdat we geloven in de kracht van storytelling.
Ben je een schrijver of wil je graag schrijven?
Meld je aan!
De Verhalenmakers
info [at] verhalenmakers.com
of ga naar de contactpagina
Leave a comment.