Een koude natte dag met een warm einde

Soms mocht ik mee het land in en ter plaatse helpen met een storing. Dat waren voor mij vakantiedagen. Na een jaar werken bij Hilarius stond ik 's morgens in alle vroegte op het pontje voor de oversteek. Plotseling hoorde ik een gil en zag ik mensen naast de pont in het water kijken. Er was iemand van de pont gevallen in het ijskoude water. Zonder na te denken sprong ik van de pont het water in en ben met de drenkeling naar de overkant gezwommen.

Eenmaal op de kant greep de kou mij vast en stond ik te bibberen als een juffershondje, Een hand op mijn schouder bracht mij min of meer weer tot de werkelijkheid en snel stond ik met de drenkeling onder een warme douche. Het bleek een jongen van ongeveer 12 jaar oud te zijn. Na een kop warme chocolademelk en een veel te grote overall en dankbaar voor mijn hulp stapte hij op zijn fiets en verdween richting (wat later bleek) het woonwagenkamp.

Terwijl ik mijn kleding aan het drogen was boven de verwarming in de kantine stapte er 2 personen naar binnen: 'Bent u die man die mijn kind uit het water heeft gered?' vroeg de vrouw mij. Ja dat was ik. Maar omdat ik als eerste het water in sprong, er waren vast wel nog meer mensen die dat gedaan zouden hebben, zei ik.

De vrouw begon te huilen en pakte mij vast: 'Dankjewel dat je het leven van mijn zoon hebt gered,' huilde zij. En met een snik in zijn stem vroeg de vader wat hij voor mij kon doen. 'Niets meneer, alleen als ik later kinderen heb hoop ik dat zij ook uit een rotsituatie gered worden.' Vertel mij waar je woont dan kom ik vanavond naar je toe om je te belonen, sprak de man. 'Nee hoor, dat hoeft niet,' wimpelde ik het gebaar af.

Ik mocht van de chef naar huis en hoefde die dag niet te werken, als ik 's avond na het eten op de bank televisie zit te kijken gaat plotseling de bel. Het zijn de ouders van het kind: 'We zijn je stiekem gevolgd naar je huis om je toch nog eens te bedanken.' Een grote taart werd in mijn handen geduwd, een beetje verlegen bedankte ik hen en liep met de taart naar de keuken.

Mijn moeder vroeg hoe ik er aan kwam en toen vertelde ik haar het hele verhaal. 'Je bent een held jongen,' sprak zij, 'een echte held'. Nou, dat zag ik de volgende dag toch iets anders met 39.5 koorts en een flinke griep. Ik heb een week niet kunnen werken en deze held lag voor pampus. Vaak denk ik nog terug aan dat moment. Maar een heldendaad vind ik het niet echt, meer een onbezonnen actie, die gelukkig goed is afgelopen. 

Beeld: Heya Haarlem