Ik ben Jezus niet!

Op slag verliefd.

Ik ontmoette jou en als bij toverslag veranderde de wereld om me heen. Een rilling trok er door me heen, zo’n rilling die ergens in je hoofd eindigt als een schokgolf en dáár je zinnen begoochelt. 
Wat had je het koud daar in de krochten van de Spaanse dierenhel, en wat zag je er verwaarloosd uit, je was doorweekt, hongerig, kortom, je was een stakkerig mannetje waar de tragiek vanaf straalde.

Jij legde je kwetsbaarheid voor mij bloot; je hele wezen straalde één hartverscheurende noodkreet uit, SOS, Hellep! De rilling porde aan mijn hart en forceerde een kleine opening, gereserveerd als ik normaliter ben. Heb ik al niet genoeg hooi op mijn vork? Wil ik -tegen beter weten in- het leed van de wereld te lijf te gaan? Ik bent Atlas niet!

Ik sta als aan de grond genageld, nee, ik ben Atlas niet, Maar hoe kan ik mijn weg vervolgen met die rilling in mijn lijf, die twee diep trieste ogen in mijn rug? Smekende ogen in doodsangst, die vergeefs een beroep op mij doen. Kan en wil ik mijn schuldgevoel wegspoelen met rationele overwegingen? Zoiets van: ik dronk een glas, ik deed een plas en alles bleef zoals het was? Kan ik daarmee met een gerust hart verder leven? 

Ik weet het, er is zoveel ellende in de wereld, vele malen erger dan dit mini-drama´tje dat zich hier voor mijn ogen afspeelt, maar betekent dát dan dat je je hiervan met een gerust hart kunt afwenden? De ratio staat aan mijn kant? 

De rilling verwordt tot een tweestrijd, wel doen of niet doen? Terwijl ik hier nog niet uit ben, doe ik een stap in jouw richting, en....kleine schooier.......  je kijkt me hoopvol aan en voordat ik het zelf besef is mijn besluit genomen: ik doe het, ik ben Jezus niet maar ik wil jou redden.

Een lik is mijn beloning, een voorzichtig kwispeltje ontstaat aan de achterkant van je rillende scharminkelige lichaampje. Ik buk me, til je op en weet het zeker, dit is de veelbezongen liefde op het eerste gezicht en dit is het begin van een mooi leven samen. 

We zijn nu veertien jaar verder, veertien prachtige jaren. Vorig jaar moesten we de schier onmogelijke keus maken, die elke hondenbezitter ooit moet maken. Een drama, maar we wilden je niet laten lijden. De herinnering blijft. Wat hebben we van elkaar genoten, wat was je een trouwe makker. Nooit, nooit, nooit zullen wij jou vergeten. Jij bent het mooiste wat ons is overkomen.