TEDxHaarlem 2016, wat een belevenis!

Presentator Rutger Mollee liet er geen gras over groeien en zette de zaal flink aan het werk. Innig contact maken met elkaar, daar ging het om. Binnen de kortste keren had ik geknuffeld met Kim, tien seconden onafgebroken in de ogen van Pim gekeken, de handen van mijn rijgenoten vastgehouden en een diepte-interview van twee minuten gevoerd met Carla.

Closer to modern dissidence

School is niet voor iedereen. Er zijn kinderen die ziek worden van naar school gaan en spreker Victor van Doorn was zo’n kind. Maar in een land waar leren een recht is, kom je niet zomaar onder schoolplicht uit. Een bloedproef en andere bewijzen moesten aantonen dat Victor ziek werd van naar school gaan. Hij had zeker geen zin om te leren? Integendeel, hij stortte zich op zaken die hij interessant vond en leerde veel meer dan hij ooit op school had kunnen leren.

Herkenning alom aan mijn kant. Ik voelde me doodongelukkig op school, voornamelijk op de lagere school. Pas op de MEAO ging het beter. Daar werd een beroep gedaan op mijn verantwoordelijkheidsgevoel, waren er leraren waar ik ‘je’ tegen mocht zeggen en was er oog voor waar ik goed in was. Daarbij gingen we de diepte in, voerden discussies en werden ‘gezien’.

Closer to opportunities

Spreker Joost Rigter nam ons mee in zijn letterlijk donkere wereld. Hij nodigde de zaal uit om de onder de stoel geplakte blindbril op te zetten. Dat er zich toevallig onder de stoelen in onze rij geen brillen bevonden, voorkwam het meedoen niet. Het licht werd gedimd, de ogen gesloten en onze andere zintuigen deden het werk.

Ademloos luisterden we naar het levensverhaal van Joost, over hoe hij vocht tegen het onvermijdelijke. Ontkenning van zijn steeds slechter wordende zicht hielp hem niet. Pas toen hij zijn beperking ‘onder ogen’ durfde te zien, ging er een nieuwe wereld voor hem open. Hij leerde te lezen in braille, te lopen met een stok en vrede te sluiten met verandering. Iedereen heeft beperkingen volgens Joost en juist daarin kunnen we onze kracht vinden. Een staande ovatie viel hem ten deel en hoewel hij dat niet zag, ben ik er zeker van dat hij het wel voelde.

Foto: Danny Gooyer