Twee citroentjes brandewijn, nooit meer

Via die klokken en mijn oom hebben ze elkaar jaren later weer gevonden. Sinds die tijd hebben Manus en zijn vrouw Riet contact gehouden. Eerst met mijn vader en moeder, en daarna - na het overlijden van mijn vader - met mijn moeder. Een vriendschap om blij van te worden, schatten van mensen.

Afgelopen zondag vierde Riet haar 80ste verjaardag met een lunch, bij Avifauna in Alphen aan den Rijn. Mijn moeder was uitgenodigd. “Als je nou eerst met de auto naar ons toe komt (in Mijdrecht) dan rijden we samen naar Avifauna, dan kom je niet alleen” was het voorstel van Manus en Riet. Superlief natuurlijk, maar mijn voorstel om met m’n moeder mee te gaan werd door haar met open armen ontvangen. Niet via Mijdrecht, maar rechtstreeks naar Alphen aan den Rijn, als een vorstin naast me in onze ouwe Saab.

Wat ik toen nog niet wist, maar nu wel is dat die lunch zoveel los zou maken. Herinneringen aan mijn vader en hoe het geweest moet zijn, bij de marine. “Je vader was een rustige man” vertelde Manus, “als we in Den Helder naar de bioscoop gingen dronken we na de film twee citroentjes brandewijn, nooit meer, dan wilde Jan (mijn vader) weer terug aan boord.

Ik zie het voor me, zo ken ik ‘m ook. Rustig, onze rots in de branding. Caballero zonder filter in z’n mondhoek, één oog dichtgeknepen tegen de rook. Achter z’n werkbank bij Vermeer Holland of thuis, genietend van z’n gezin. Handig, een vakman! Geen man van uitersten, alleen als het met klussen tegenzat, dan kon ie ontploffen. Zoals die keer dat hij tot drie keer toe de warme en koude leiding verwisselde, in een onmogelijke positie en zonder het goed te kunnen zien solderend. Uit het zicht, ergens achter de verwarmingsketel. Herinneringen. Ze zijn er iedere dag, maar de laatste dagen net een beetje meer.