Uitgekotst in Haarlem

Hij ziet mij en roept zijn hond bij zich. Ik zie dat het een reu is, lekker pittig net als mijn teefje. Dat komt wel goed en ik loop door.

Het moment dat we elkaar ontmoeten, is verrassend. Hij vindt mijn hond leuk en lacht zijn gele afgebrokkelde tanden bloot. Mijn hond probeert indruk te maken op die van hem, een schitterend schouwspel. Ze strekt haar voorpoten, bukt zich, danst in het rond en laat een aanstellerig piepje horen. Hij is verkocht en speelt met haar.

De man begint te vertellen en lijkt veel van honden af te weten. Zijn blote armen zitten vol gaatjes en littekens. ‘Een junk of junk geweest,’ schiet er door me heen. Maar hij is ook een mens. Hij vertelt over zijn vaak onbegrepen hond, een rottweiler. Mensen denken dat hij agressief is, maar het is een super lieve hond. Hooguit wat imposant, maar hij doet geen vlieg kwaad. ‘Net als jij,’ denk ik. Hij heeft eerlijke ogen die diep in hun kassen liggen.

Volgende ontmoetingen verlopen hetzelfde. Eerst die aarzeling om de hond bij zich te houden en als ik roep dat ze elkaar lief vinden, slaakt hij een zucht van verlichting. Hij lijkt me niet te herkennen. “Veel mensen zijn bang en ontlopen me,” zegt hij. “Ja,’ knik ik begrijpend, maar ik kan hem niet helpen.

Weken later zie ik hem opeens op een andere plaats in Haarlem. Ik wacht in mijn auto voor het stoplicht en hij sjokt op straat met de hond in zijn kielzog. Mensen lopen met een boog om hem heen. Hij doet niets, laat zijn schouders een beetje hangen, aait zijn hond en lijkt zich in zijn lot te schikken. Hij is uitgekotst.