We kennen die jongen niet!

De familie komt op tijd en Colette wil ze graag ontvangen, vandaar de haast. Gelukkig hebben we nog wel even tijd om de door de kleinzoon van de overledene gemaakte kist te bewonderen. Knap stukkie werk, gemaakt van een omgewaaide boom uit het Vondelpark.

De kist wordt naar Amsterdam gebracht door chauffeur Hans en wij gaan met eigen vervoer. Tijd om te praten. Colette werkt al 20 jaar bij Yarden, een bekend gezicht. Nog een paar jaar rustig afbouwen, dan mag ze met pensioen. Van haar hoeft het niet, ze houdt zichtbaar van haar werk. Toch merkt ze dat de dagelijkse hectiek z'n tol begint te eisen. Een of twee uitvaarten per week en daarnaast een administratieve functie, dat is het plan. Niet zo gek, want zo is ze twintig jaar geleden bij Yarden begonnen.

In Amsterdam ben ik getuige van de uitvaart van een tot het laatste moment levenslustige socialiste, dat levert mooie verhalen op. Ook van Kevin, de zwakbegaafde buurjongen. De buurjongen? Ja daar, op de derde rij. Voorovergebogen, met de capuchon van zijn rode hooded sweater over zijn hoofd zit hij duidelijk moed te verzamelen.

Ook zijn schuifelende gang naar het spreekgestoelte met microfoon past in het plaatje. Met een verrassend luide stem steekt hij daar aangekomen van wal. "Wat fantastisch" denk ik, "ook zulke gebeurtenissen maken het vak van uitvaartverzorger bijzonder!" De jongen vertelt vol vuur over zijn gelukkige jaren als buurjongen van. Iedereen hangt aan zijn lippen.

Dan zie ik de schoondochter van de overledene sluiprennend onze kant opkomen. "We kennen die jongen niet!" schreeuwt ze fluisterend. Colette reageert alert. Ze loopt rustig naar voren en begeleidt de jongen gedecideerd terug naar z'n plaats.

Ik wil het niet geloven maar toch blijkt het echt waar. De jongen is een insluiper, heeft de overledene nooit gekend en ook niet naast haar gewoond. Het was even schrikken maar na afloop van de uitvaart brengt het een glimlach op ieders gezicht, volgens de naaste familieleden waarschijnlijk ook bij de overledene.

Een uurtje later rijden we terug naar Haarlem, met een gebaksdoos gevuld met diagonaal gesneden appelschnitt van Patisserie Kuit op de achterbank. Als dank gekregen van de familie, mooi toch?!