Weerhuisje

Weerhuisje

Het is van mijn opa geweest. Maar mijn opa ging dood. Zijn huis moest leeg. Zijn spulletjes verdeeld.

‘Is er iets van Opa dat jij graag zou hebben?’

Ze vroegen het aan alle kleinkinderen.

Ik wilde maar één ding: Het weerhuisje van opa! En omdat niemand anders daarom vroeg, kreeg ik het.

En het staat bij ons op de kast. Bij mij en Björn, mijn vriend.

Voor die tijd, op mijn slaapkamer, bij mijn ouders thuis.

In mijn slaapkamer, op de kast. Niet in de kast.

Ik zat in de kast!

Niet in de kast waar het weerhuisje opstaat.

Het was meer de kast dat het weerhuisje  zelf was, de kast waar ik in zat.

Een weerhuisje, je kent het wel.

Voor mooi weer en slecht weer, voor zon en regen.

Bij slecht weer komt een mannetje naar buiten. Blauwe regenjas, zwarte paraplu. Hij kijkt nijdig. Niet blij. Want rotweer. Regen.

Als het zonnetje schijn: een vrolijke vrouw, roze jurk, parasol, stralende glimlach!

Ik was als de poppetjes van het weerhuisje.

Mannetje Max, vrouwtje Wieske.

De mensen zagen Max buiten komen.

Maar ja, voor Max gold: Regen. Nooit zon! Nooit echt blij!

Max wil zon. Maar dan moet hij Wieske zijn. En dat is hij niet.

En Wieske, die wilde naar buiten. Maar dat mocht alleen Max! Dus bleef Wieske binnen, in har roze jurkje. En niemand die haar zag.

Ze zagen alleen maar Max. niemand wist van Wieske, die binnen zat, in roze jurk, met parasol, wachtend op de zon, wachtend om uit de kast te kunnen komen.

Mamma kreeg het door. Omdat ik graag…

 Nieuwe kleren, ik was vijf.

‘Mamma mag ik een prinsessenjurkje?’

Ik heb moeten zeuren, bedelen, dreinen. Totdat ik mijn zin kreeg.

Mamma kreeg er ruzie om, met pappa. Die vond het flauwekul. Die vond het niet kunnen.

Die wilde een zoon, die was blij dat hij een zoon had. Die wilde geen dochter. Geen Wieske van Wisse.

‘Max van Wisse, dat ben je. Dat blijf je.’

Maar ik kreeg mijn jurkje. Een roze prinsessenjurk. Heeft mamma stiekem gekocht.

Ik was dolgelukkig maar… ik mocht het alleen aan als ik thuis was.

Dat bedoel ik dus met ‘Ik zat in de kast.’

Wieske onzichtbaar, verscholen. Alleen Max werd gezien.

Het slechtweermannetje.‘s Morgens naar buiten. School, buitenspelen, voetballen.

Pas als het slechtweermannetje het huisje binnenwandelde, dan mocht het mooiweervrouwtje haar gang gaan. Dan was er geen Max. dan was er alleen maar Wieske. Wieske van Wisse.

Pappa en mamma gingen uit elkaar.

Veel kinderen gaan dan gebukt onder een schuldgevoel. “Het komt door mij dat mamma en pappa niet meer samen zijn”. Onterecht.

Bij ons thuis kwam het wel door mij.

Mijn mamma wilde me Wieske laten zijn. Pappa niet.

Mamma won. Pappa vertrok.

Ik kreeg puberteitsremmers.

Ik mocht, begeleid door de conrectrix, mijn verhaal vertellen in de klas. In de brugklas.

En de conrectrix zei: ‘Nu zie je Max. Maar morgen…

Morgen is zij….  Niet hij… zij...

Morgen is zij Wieske. Een meisje!’

En Wieske wandelde het weerhuisje uit, in roze jurk met parasol. Ging naar school, werd verliefd op een leuke jongen, Björn Dankers. En Max liep naar binnen. En bleef daar. Diep in het binnenste van het weerhuisje verscholen. Totdat ik hem uit het weerhuisje heb laten snijden. Totdat Max achterbleef op de operatietafel van het ziekenhuis.

Toen stond Wieske alleen buiten, genietend van de zomerzon.